Ιφιγένεια εν Ταύροις

Σκηνή Α΄:ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Στους ίσκιους σας ασίγαστες κορφέςτου παλαιού, ιερού, πυκνόφυλλου άλσους,καθώς και στης θεάς το ατάραχο άδυτο,νιώθω ακόμα την ίδια ανατριχίλα,πρώτη φορά που τα πατώ σα νάταν,κι ο νους μου εδώ δε συνηθίζει. Τόσουςχρόνους κρυμμένη με κρατεί εδώ τώραμια θέληση υψηλή, που εμπρός της σκύβω·μα πάντα μένω ξένη, όπως στο πρώτο.Τι αχ! με χωρίζει απ` τους καλούς μου η θάλασσα,και μακρές μέρες στέκω στο ακρογιάλι,με την ψυχή ζητώντας των Ελλήνωντη χώρα· και το κύμα μόνο κούφιαβογκώντας μου απαντά στους στεναγμούς μου.Αλί του, από γονιούς μακριά κι αδέρφιαπου έρμη ζωή περνά! Του τρώγ` η λύπητην πιο γλυκιά χαρά μπροστά στα χείλη.Πάντα πίσω πετούν οι στοχασμοί τουστις πατρικές στοές, όπου το πρώτοτον ουρανό του άνοιξε μπρος του ο ήλιος,όπου τ` αδέρφια, παίζοντας, ολοέναπιο σφιχτά με γλυκούς δεσμούς δενόνταν.Με τους θεούς δεν πιάνομαι· όμως είναιαξιολύπητη η θέση της γυναίκας. […]