Αειθαλής χρόνος

Είναι κοινό μυστικό πως μέρος των δοκιμιακών βιβλίων που κυκλοφορούν είναι ουσιαστικά μια συγκέντρωση κειμένων που, εν μέρει ή στο σύνολό τους, έχουν δημοσιευθεί στο παρελθόν σε περιοδικά και εφημερίδες ή έχουν αποτελέσει ομιλίες σε εκδηλώσεις με αφορμή ένα βιβλίο, έναν θάνατο ή μια επετειακή συγκυρία. Το θέμα είναι –κάτι καθόλου δύσκολο να το διακρίνει ο επαρκής αναγνώστης– τα κείμενα αυτά, αν και «παραγγελίες», να έχουν γραφτεί με το μεράκι, το κέφι ή ακόμη και την έμπνευση που θα είχε ο συντάκτης τους εάν τα έγραφε ωθούμενος από τη δική του αδήριτη ανάγκη. Σαφέστατα στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα κείμενα του ποιητή Βαγγέλη Χρόνη, που η πολυμέρεια των ενδιαφερόντων του δημιουργεί μια απίστευτη θεματολογική γκάμα –και μάλιστα αλληλοσυμπληρούμενη όσον αφορά στο πανόραμα της ζωής και της τέχνης–, έτσι ώστε η σεβάσμια μορφή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου να συγκινεί όσο και οι μορφές, με μυθοπλαστική καταγωγή, του θεατρικού μονόπρακτου «Και τώρα τι κάνουμε;», ή ο σημαντικός πεζογράφος να συγκατοικεί αρμονικά με τον ποιητή που τον έχει σκεπάσει ήδη η λήθη. Μια συγκατοίκηση που την κάνει ακόμη πιο αρμονική η πλούσια εκφραστικά χρωματική παλέτα του Βαγγέλη Χρόνη, αλλά και ένας σεβασμός ως προς τις λέξεις, ώστε παρά την ευπρεπή χρήση τους η αιχμηρότητά τους να παραμένει οξεία και διεισδυτική.